Gonzalo Lebredo, seminarista: «Para alcanzar a verdadeira felicidade hai que darse aos demáis»

Gonzalo Lebredo Álvarez ten 23 anos, é de Ribadeo e este ano está a cursar primeiro curso de teoloxía no Seminario Interdiocesano de Santiago. Co gallo do Día do Seminario falamos con el sobre a súa vocación.

Gonzalo, como lle explicarías a un mozo que é a vocación?
Eu diríalle que para alcanzar a felicidade verdadeira, que é o ideal de calquera persoa, ten que darse aos demais. Por iso dicimos que Deus nos chama a todos os homes e mulleres do mundo a vivir esa felicidade redentora e sanadora que vén del. Podes ser sacerdote, ser pai ou nai de familia, vivir nunha comunidade monástica ou un só no deserto, e todas son maneiras de vivir esa opción de felicidade liberadora. A clave é que exerzas a túa liberdade entregándote a aquilo para o que fagas falta.

Por que ser hoxe sacerdote?
Dentro desta misión que é para todos están os sacerdotes. Un sacerdote ten o papel de transmitir a felicidade da redención e a sanación a través dos sacramentos ou misterios, que son manifestacións do divino na historia de salvación de cada home e muller.

E nestes tempos, que sentido ten?
Ser cristián é ser radicalmente humano, e o que nos fai diferente aos humanos do resto da creación é a liberdade. Cristo é a verdade e esa verdade é fonte de liberdade. A liberdade é o que nos fai humanos e está en perigo como nunca. Cada día somos máis escravos das tecnoloxías, do Estado e do gran capital e un sacerdote hoxe debe colaborar na obra divina de redención rompendo os xugos que coutan a liberdade.

Como ser sacerdote sementa esperanza para ti?
Para min hai catro puntos que son a chave: a oración, a formación, a relación cos demais e a pertenza ao noso pobo. Para sementar esperanza precisas estar cheo da fonte de esperanza, que é Deus, a través da oración. A oración é fundamental para calquera humano que queira trascender as súas propias fronteiras, vogar mar a dentro. Para ser capaz de percibir a esperanza necesitas un sentido da estética. A estética hai que educala a través da formación filosófica e teolóxica, a cultura e o coñecemento do mundo. Para ser capaz de transmitirlles a esperanza aos demais necesitas estar entre os demais, non vivir illado na autorreferencialidade nin nunha burbulla. E para estar entre os demais hai que ser xente normal e sociable e ter claro que Deus nos chamou a existir neste país, Galicia, neste recuncho do vello mundo. Non podemos pretender sementar nunha terra que non coñecemos, nin amamos nin sentimos propia. Xesús puxo a súa casa entre nós, di o Evanxeo; falou na lingua da súa xente e seguiu as tradicións do seu lugar e o seu tempo. No fondo é aquilo que dicían os antigos, aquilo de lex orandi, lex credendi, lex vivendi.

Que lle dirías a alguén que se plantexa a vocación?
Onde hai fume, hai lume. Se cres que ser sacerdote pode ser o teu, se te sentes atraído por esta vida que cativou a tanta xente ao longo da historia, eu diríache que as portas do Seminario están abertas para entrar e para saír. Probando é como vas saber se ese pensamento que tes é algo pasaxeiro ou realmente hai algo máis. No Seminario vas ter a posibilidade de cultivar a formación, a oración e a vida de comunidade. Sempre xorden dúbidas antes de entrar: eu non vallo para isto, non vou cadrar coa xente que está aí, isto é unha arroutada que se me vai pasar… Podes pensar de todo, tamén o pensei eu. De verdade, proba.

Unha canción relixiosa…
Gústame moito o estilo da música de Taizé. Son letras moi sinxelas e repiten unhas poucas frases. A música é tamén sinxela e non distrae. O estilo é atemporal e trascende fronteiras lingüísticas. As distintas tradicións da Igrexa únense na súa música, encántame.

Unha película que marcou a túa vida…
«Des hommes et des dieux», que non sei por que en castelán lle deron a volta ao título e temos «De dioses y hombres». Para min é unha marabilla de película e un testemuño do que significa ser cristián: ser humanos amando até tal extremo que nos custe perder a vida. Xa nos din os evanxeos que quen perda a vida pola causa de Xesús, poñeraa a salvo.

E un santo que che pareza especial…
San Bieito, o patrón de Europa, é un home santo que ten moita devoción en Galicia. Para min a regra de san Bieito é unha fonte inesgotable. Non só serve para as monxas e os monxes, é un texto que me serve para entender como vivir a miña vida cristiá en conxunto: como debe ser a miña relación cos demais, como debo vivir o traballo, a oración ou practicamente calquera aspecto da vida. San Bieito entende perfectamente como é a nosa psicoloxía e entender a mente humana é algo que nos soluciona moitos problemas.

Entrevista de Javier Martínez

Tamén che pode interesar

Mensaje del obispo: «Ante el Día del Seminario»
El Seminario de Mondoñedo, un centro de referencia vocacional