La vida consagrada que camina entre nosotros

Un año más, la fecha del 2 de febrero nos recuerda la presencia entre nosotros de aquellos hombres y mujeres que, a través de los votos de castidad, pobreza y obediencia y la vida en comunidad, conforman el vasto mundo que llamamos la vida consagrada. Se trata de un día donde, al recordar la Presentación de Jesús en el templo, todos los bautizados que han experimentado una llamada de especial consagración renuevan públicamente su compromiso y entrega al servicio de la Iglesia y para el bien de nuestra sociedad. Yo lo haré con todos los religiosos y religiosas de nuestra diócesis en sendas celebraciones en Ferrol y Ribadeo.

Es bueno que, en estos momentos donde existe una escasez de vocaciones para la vida consagrada y donde es evidente el envejecimiento de nuestras comunidades, dediquemos una jornada para valorar y agradecer el don que supone la vida consagrada en el seno de nuestra Iglesia diocesana de Mondoñedo-Ferrol. En la pluralidad de sus carismas embellecéis el testimonio y la vida de nuestra comunidad cristiana. Es mucho lo que hacéis en la Iglesia y con la Iglesia a favor de la evangelización y de la humanización. Pienso en vuestro testimonio en los colegios; en el acompañamiento que hacéis a personas con discapacidad; en la atención de las personas sin hogar; en el acogimiento de niños y jóvenes con dificultades; en vuestras tareas en las parroquias rurales donde estáis; en la ayuda a nuestros mayores…

Sin duda, como decía Juan Pablo II, la vida consagrada se asemeja a una planta con muchas ramas que, teniendo sus raíces en el evangelio, produce muchos frutos en cualquier época y lugar de la Iglesia. Unas ramas que sirven de cobijo y descanso a tantas personas vulnerables y necesitadas que encuentran en vosotros, en vuestras obras y vuestras iniciativas esperanza, fuerza y consuelo.

De esta manera sentimos que la vida consagrada hace realidad el lema elegido para esta celebración: «Caminando con esperanza«. En tantas ocasiones hemos asemejado la vida de la humanidad a un viaje, a una peregrinación. Un camino que nunca hacemos solos. En el proceso sinodal en el que nos encontramos, especialmente, nos descubrimos en camino con otros peregrinos. Las personas consagradas, en los diferentes carismas existentes entre nosotros, son hombres y mujeres que caminan junto a nosotros, compartiendo nuestras dudas, miedos, ilusiones y esperanzas.

Es hermoso percibir que los consagrados y consagradas no son ajenos a la vida de las personas que viven en el entorno donde tienen sus obras. Unidas a ellas sufren y gozan, comparten el caminar de nuestra historia marcada por la vulnerabilidad. Pero lo hacen con una actitud especialmente necesitada en el hoy de nuestro tiempo: la esperanza. En medio del mundo pero sin ser del mundo, son generadoras de una nueva mirada hacia el futuro que es capaz de engendrar siempre la virtud de la esperanza y que solo deriva de la confianza en aquel que nos sostiene y nos da vida.

Las personas consagradas, porque han hecho de Dios su fuerza y su baluarte, nos contagian la esperanza de mirar la vida con sentido. En medio de nuestro mundo, su experiencia compartida de lo que Dios hace en la vida de los creyentes, nos ayuda a vivir las dificultades con una luz que nos impide desvanecernos. Ellos, como decía Juan Pablo I, nos recuerdan especialmente las bases sobre las que se fundamenta la esperanza: “Dios es todopoderoso, Dios me ama inmensamente, Dios es fiel a las promesas”. Por eso, la esperanza es posible y nos capacita para vivir desde la meta que da sentido y valor a todo, así como a tener las motivaciones necesarias para un compromiso en la transformación del mundo según el plan de Dios.

Gracias por ello y sigamos orando y fomentando las vocaciones que nos son tan necesarias.

Vuestro hermano y amigo.

Fernando García Cadiñanos, obispo de Mondoñedo-Ferrol


Galego

Un ano máis, a data do 2 de febreiro lémbranos a presenza entre nós daqueles homes e mulleres que, a través dos votos de castidade, pobreza e obediencia e a vida en comunidade, conforman o vasto mundo que chamamos a vida consagrada. Trátase dun día onde, ao lembrar a Presentación de Xesús no templo, todos os bautizados que experimentaron unha chamada de especial consagración renovan publicamente o seu compromiso e entrega ao servizo da Igrexa e para o ben da nosa sociedade. Eu fareino con todos os relixiosos e relixiosas da nosa diocese en senllas celebracións en Ferrol e Ribadeo.

É bo que, nestes momentos onde existe unha escaseza de vocacións para a vida consagrada e onde é evidente o envellecemento das nosas comunidades, dediquemos unha xornada para valorar e agradecer o don que supón a vida consagrada no seo da nosa Igrexa diocesana de Mondoñedo-Ferrol. Na pluralidade dos seus carismas embelecedes o testemuño e a vida da nosa comunidade cristiá. É moito o que facedes na Igrexa e coa Igrexa a favor da evanxelización e da humanización. Penso no voso testemuño nos colexios; no acompañamento que facedes a persoas con discapacidade; na atención das persoas sen fogar; no acollemento de nenos e mozos con dificultades; nas vosas tarefas nas parroquias rurais onde estades; na axuda aos nosos maiores…

Sen dúbida, como dicía Xoán Paulo II, a vida consagrada aseméllase a unha planta con moitas ramas que, tendo as súas raíces no evanxeo, produce moitos froitos en calquera época e lugar da Igrexa. Unhas ramas que serven de acubillo e descanso a tantas persoas vulnerables e necesitadas que atopan en vós, nas vosas obras e as vosas iniciativas esperanza, forza e consolo.

Desta maneira sentimos que a vida consagrada fai realidade o lema elixido para esta celebración: «Camiñando con esperanza«. En tantas ocasións asemellamos a vida da humanidade a unha viaxe, a unha peregrinación. Un camiño que nunca facemos sós. No proceso sinodal no que nos atopamos, especialmente, descubrímonos en camiño con outros peregrinos. As persoas consagradas, nos diferentes carismas existentes entre nós, son homes e mulleres que camiñan xunto a nós, compartindo as nosas dúbidas, medos, ilusións e esperanzas.

É fermoso percibir que os consagrados e consagradas non son alleos á vida das persoas que viven na contorna onde teñen as súas obras. Unidas a elas sofren e gozan, comparten o camiñar da nosa historia marcada pola vulnerabilidade. Pero fano cunha actitude especialmente necesitada no hoxe do noso tempo: a esperanza. No medio do mundo pero sen ser do mundo, son xeradoras dunha nova mirada cara ao futuro que é capaz de procrear sempre a virtude da esperanza e que só deriva da confianza naquel que nos sostén e dános vida.

As persoas consagradas, porque fixeron de Deus a súa forza e o seu baluarte, contáxiannos a esperanza de mirar a vida con sentido. No medio do noso mundo, a súa experiencia compartida do que Deus fai na vida dos crentes, axúdanos a vivir as dificultades cunha luz que nos impide desvanecernos. Eles, como dicía Xoán Paulo I, lémbrannos especialmente as bases sobre as que se fundamenta a esperanza: “Deus é todopoderoso, Deus ámame inmensamente, Deus é fiel ás promesas”. Por iso, a esperanza é posible e capacítanos para vivir desde a meta que dá sentido e valor a todo, así como a ter as motivacións necesarias para un compromiso na transformación do mundo segundo o plan de Deus.

Grazas por iso e sigamos orando e fomentando as vocacións que nos son tan necesarias.

O voso irmán e amigo.

Fernando García Cadiñanos, bispo de Mondoñedo-Ferrol

Artículos relacionados

Síguenos

5,484FansMe gusta
4,606SeguidoresSeguir
1,230SuscriptoresSuscribirte

Últimas publicaciones

Etiquetas