Carta aberta a un compañeiro secularizado, pero compañeiro (I)

Don José María Rodríguez Díaz, en paradoiro materialmente imprecisable.

Querido José María, non tés por que pararte agora nestas cousas, pero fágoo máis por min ca por ti, porque a memoria non che me vai a máis. Xa o mirarás cando esteas afeito a esa nova vida e teñas vagar. O 27 de abril, póñoche a data porque eu aínda teño que levar a conta desde esta ribeira aínda que ben sei que ti xa vives noutra dimensión na que non atino a pensar como se pode medir o tempo se o hai, pero tampouco me vou devanar os miolos nesas cousas, que xa o saberei cando sexa.

Queríache recordar que ese día, o 27, recibín o teu último correo. Só dúas liñas e media, máis curto do habitual, pero víase que o escribiras facendo xa un gran esforzo. Dicías: “Estou mal, incluso perdín un oído… Ben, paro porque estou moi cansado. Unha aperta”. Se tivese estas palabras túas escritas do teu puño e letra en papel, serían como unha reliquia que bicaría de vez en cando. Como no ordenador pode comelas un virus ou ser borradas sen querer, impriminas en cursiva e así podo bicalas tamén aínda que non é mesmo..

Se un amigo é un tesouro, e éo, cando Ignacio de Trabada me comunicou o día 9 de maio pola mañá que morreras, pensei: “Aló vai! Perdín un tesouro”. Se che hei dicir a verdade non me colleu de sorpresa a mala nova, porque sabíamos que xa estabas fóra de contas e as últimas veces que nos cruzamos unhas pouquiñas palabras por teléfono, notábase o  que o tren da túa vida ía reducindo a marcha porque estaba chegando á meta. Pra máis, na tardiña do 8 a túa querida Asunción díxolle á miña irmá Fe que non había esperanzas. Esperanzas non, cavilei na cama mentres te encomenda a don San Jaime Bendito, pero esperanza, e ben fundamentada, si.

Como agora, ó falar menos podo pensar máis, non tardou en virme o trasacordo e recrimineime a min mesmo chegar a pensar dúas cousa: Unha que te perdera e outra que chegaras á meta. Se te perdera, non che estaría falando agora, e de  meta nada. Sería renegar do que crin, e ti tamén, toda a vida, e máis aínda desde que entramos no outono. Chegaches ó final doutra etapa, ou todo máis dunha meta volante, porque a nosa meta final non está en ningún hospital nin na casa, nin no tanatorio, nin no camposanto. Está aí no colo dun Pai.

Ti non cansabas de repetir: “Son o fillo pródigo. Son o fillo pródigo” Como intuía por onde ías, porque xa tiña algo de experiencia con outros coma til, levábache a contraria pero sen forzar moito dicíndoche: “Pois noraboa, irmán e amigo, que eu tamén o son pero aínda ando por fóra, no camiño de volta. Prepárate prá festa, pero creo que non che vai ser moi grande; porque ti, o que se di irse da casa non te fuches”. Baixabas algo máis a voz, mirabas unha foto da túa gran compañeira e esposa Asunción, que revía ela pra que medrases ti, e musitabas: “Fun, fun”. E eu quedábame pensando: “A este José María, coma moitos mais compañeiros curas secularizados, estalle barrenando a interpretación que se fixo en contra deles de: “O que pon a man no arado e volve a vista atrás non é digno do reino de Deus”. Sei que hai varias interpretacións desa palabras de Xesús e ningunha é definitiva, tamén sei que é unha metáfora e non ten unha interpretación ó pé da letra, e incluso sei por propia experiencia que pra arar ben, tanto con mansas e sufridas teixas coma cun tractor ou cun burro coma en tempos de Xesús, hai que mirar pra atrás de vez en cando, e endereitar e sortear algún penedo. Pra arar na creatividade non serven manuais de códigos de leis por moi canónicos que sexan, nin pilotos automáticos.

Creo que te entendía, amigo, pero non sabía responder, polos meus propios condicionamentos, ou non me atrevía a dar a resposta que me parecía axeitada sen coñecer ben a pregunta, por medo a botarme fóra da ortodoxia. Respondíache de forma indirecta aconsellándoche aplicarte a ti mesmo o que predicaras a outros sobre a misericordia de Deus e volvía a matinar en como se pode dicir que renegou de nada quen coma ti rebordaba fe, viviu sempre preocupado pola Igrexa, pola diocese, polos curas, polos necesitados, polo próximo, promovendo ou impulsando iniciativas solidarias como a dun fogar quentiño pra que vellos da comarca non teñan que ser desenraizados e transplantados, porque as árbores vellas non prendemos de novo, murchámonos, secamos e morremos de pena. Seguía pensado: Volvería a vista atrás este home que xa antes de enfermar gravemente rezaba con devoción, sentía tanto conforto na comuñón, investigou sobre curas santos, promoveu un libro sobre don San Jaime, amou entrañablemente a súa terra, usou tódolos medios posibles pra denunciar cacicadas e inxustizas, reafirmar verdades e crear conciencia social coa mesma enerxía con que, estando aínda de cura e cóengo en  Mondoñedo, animaba a participar nunhas xornadas sobre a Virxe María pregoando megáfono en boca: “A Virxe tamén é cousa de homes!”?. Volvería este home a vista atrás de aquilo de: “Benia ós limpos de corazón”, cando el valoraba sempre o que facían os outros e non deixaba espazo pra contar o que facía el. Así, tivemos que sospeitar que había máis do que sabíamos cando vimos que  as bandeiras do Concello choraban a media asta a súa partida, nun xesto que honra á Corporación Ribadense . Ai, José, José, cómo me enganaches, pillabán!

(Seguirá)

«Chegaches ó final doutra etapa, ou todo máis dunha meta volante, porque a nosa meta final non está en ningún hospital nin na casa, nin no tanatorio, nin no camposanto. Está aí no colo dun Pai»