Un año entre vosotros

Mensaje del obispo Fernando García Cadiñanos en el primer aniversario como obispo de Mondoñedo-Ferrol

«Un año después vuelvo mi mirada hacia atrás para agradecer este regalo de estar entre vosotros»

Hoy hace un año que era ordenado obispo de esta querida Iglesia de Mondoñedo-Ferrol. Me vienen a la memoria las emociones de aquel primer día, en nuestra hermosa catedral, rodeado del calor y del cariño de los muchos familiares y amigos que vinieron desde mi tierra, así como de tantos rostros, que me eran desconocidos entonces, de esta nueva familia (a la que me incorporaba) de sacerdotes, vida consagrada y laicos. La pandemia, es cierto, nos limitó expresiones, aforos, gestos… pero no impidió que fuera una fiesta del Espíritu y de su Iglesia.

Un año después vuelvo mi mirada hacia atrás para agradecer este regalo de estar entre vosotros. A lo largo de estos doce meses tan intensos y que han pasado volando he tenido oportunidad de iros saludando y conociendo a muchos de vosotros. He conocido la valía y la generosidad de tantas personas anónimas que dedican esfuerzos y vida en diferentes ámbitos eclesiales. He podido encontrarme con todos y cada uno de los sacerdotes de nuestro presbiterio; con cada una de las comunidades de la vida consagrada; con las delegaciones diocesanas y movimientos apostólicos; con nuestros seminaristas; con los diferentes consejos de pastoral y presbiteral; con muchas personas que han querido confiarme su vida, sus deseos y esperanzas… Mi casa ha estado abierta para todo el que lo deseara.

Día tras día he ido recorriendo la geografía diocesana para hacerme, como se dijo en aquel momento, “un gallego de Burgos”. Con ritmo frenético me he hecho presente en muchos acontecimientos, ordinarios y extraordinarios, de esta comunidad cristiana que me ha ido contagiando de sus mismos sueños, tradiciones y esperanzas. Retiros, encuentros arciprestales, eucaristías dominicales, confirmaciones, fiestas populares, cofradías, reuniones, peregrinaciones… Caridad, misión y celebración han ido conformando el trípode sobre el que hemos ido edificando tantos eventos en los que, creo, hemos sintonizado.

A lo largo de estos meses he ido disfrutando con vosotros de la hermosa geografía que el Señor nos ha regalado para que cuidemos de ella: ¡cuántos lugares me han apasionado y he compartido en las redes sociales! También he participado como uno más de la religiosidad popular que conforma nuestro carácter y que tenemos que seguir cuidando y profundizando de ella. El proceso sinodal que hemos vivido a lo largo de estos meses, nos ha permitido revisar, dialogar y soñar sobre la Iglesia que queremos para el mañana. ¡Cuántos interrogantes y esperanzas han aparecido y que ojalá se vayan confirmando! Igualmente, me he hecho cercano a las realidades de dolor y sufrimiento que acompaña nuestra Cáritas y otras realidades, la mayoría de las veces relacionadas con situaciones provocadas por un empleo precario o inexistente. Me sigue preocupando el futuro de nuestras comarcas, que viven los retos de la globalización, de las diferentes crisis que las asolan y del dominio de la tecnocracia y del economicismo.

Tras este primer año entre vosotros, quiero agradecer la acogida que me habéis brindado y que me ha facilitado tanto el aprendizaje en la misión, en la comunidad y en la tarea encomendada. Igualmente, renuevo mi disponibilidad y espíritu de trabajo, servicio y  cercanía con todos vosotros. Soy consciente de las dificultades que hemos de afrontar derivadas de los agentes pastorales y de la situación de debilidad que la pandemia ha dejado en nuestras comunidades, así como de la secularización que nos rodea. Son muchos y hermosos los retos que juntos tenemos que afrontar si queremos ser una Iglesia significativa que sea servidora, misericordiosa y evangelizadora de nuestro mundo. El Señor sigue contando con débiles instrumentos como tú y como yo para realizar su obra salvadora. Además, su Espíritu nos acompaña y guía, lo que nos aleja de todo temor e incertidumbre.

Por eso, al inicio del nuevo curso pastoral que nos disponemos a comenzar, vuelvo a invitarte a renovar tu compromiso bautismal o a plantearte el iniciar un recorrido que profundice en las claves del Evangelio, de una comunidad donde vivir la fe, de un compromiso transformador que ilumine el mundo con la esperanza que Jesús nos regala. Como dije en la primera eucaristía que presidí en la concatedral de Ferrol, el Señor nos invita a abrirnos a su acción, a su paso en nuestra vida que produce procesos fecundos y asombrosos. No nos cerremos en nuestra comodidad, ni en nuestras costumbres o miedos; unámonos a la novedad e ilusión que Él nos aporta cuando le descubrimos cerca.

Un abrazo de vuestro hermano y amigo.
 

GALEGO

Hoxe hai un ano que era ordenado bispo desta querida Igrexa de Mondoñedo-Ferrol. Véñenme á memoria as emocións daquel primeiro día, na nosa fermosa catedral, rodeado da calor e do agarimo dos moitos familiares e amigos que viñeron desde a miña terra, así como de tantos rostros, que me eran descoñecidos entón, desta nova familia (á que me incorporaba) de sacerdotes, vida consagrada e laicos. A pandemia, é certo, limitounos expresións, aforos, xestos… pero non impediu que fose unha festa do Espírito e da súa Igrexa.

Un ano despois volvo a miña mirada cara atrás para agradecer este agasallo de estar entre vós. Ao longo destes doce meses tan intensos e que pasaron voando tiven oportunidade de irvos saudando e coñecendo a moitos de vós. Coñecín a valía e a xenerosidade de tantas persoas anónimas que dedican esforzos e vida en diferentes ámbitos eclesiais. Puiden atoparme con todos e cada un dos sacerdotes do noso presbiterio; con cada unha das comunidades da vida consagrada; coas delegacións diocesanas e movementos apostólicos; cos nosos seminaristas; cos diferentes consellos de pastoral e presbiteral; con moitas persoas que quixeron confiarme a súa vida, os seus desexos e esperanzas… A miña casa estivo aberta para todo o que o desexase.

Día tras día fun percorrendo a xeografía diocesana para facerme, como se dixo naquel momento, “un galego de Burgos”. Cun ritmo frenético fíxenme presente en moitos acontecementos, ordinarios e extraordinarios, desta comunidade cristiá que me foi contaxiando dos seus mesmos soños, tradicións e esperanzas. Retiros, encontros arciprestais, eucaristías dominicais, confirmacións, festas populares, confrarías, reunións, peregrinacións… Caridade, misión e celebración foron conformando o trípode sobre o que fomos edificando tantos eventos nos que, creo, sintonizamos.

Ao longo destes meses fun gozando convosco da fermosa xeografía que o Señor nos regalou para que coidemos dela: cantos lugares me apaixonaron e compartín nas redes sociais! Tamén participei como uno máis da relixiosidade popular que conforma o noso carácter e que temos que seguir coidando e profundando dela. O proceso sinodal que vivimos ao longo destes meses permitiunos revisar, dialogar e soñar sobre a Igrexa que queremos para o mañá. Cantos interrogantes e esperanzas apareceron e que oxalá se vaian confirmando! Igualmente, fíxenme próximo ás realidades de dor e sufrimento que acompaña a nosa Cáritas e outras realidades, a maioría das veces relacionadas con situacións provocadas por un emprego precario ou inexistente. Ségueme preocupando o futuro das nosas comarcas, que viven os retos da globalización, das diferentes crises que as arrasan e do dominio da tecnocracia e do economicismo.

Tras este primeiro ano entre vós, quero agradecer a acollida que me brindastes e que me facilitou tanto a aprendizaxe na misión, na comunidade e na tarefa encomendada. Igualmente, renovo a miña dispoñibilidade e espírito de traballo, servizo e  proximidade con todos vós. Son consciente das dificultades que habemos de afrontar derivadas dos axentes pastorais e da situación de debilidade que a pandemia deixou nas nosas comunidades, así como da secularización que nos rodea. Son moitos e fermosos os retos que xuntos temos que afrontar se queremos ser unha Igrexa significativa que sexa servidora, misericordiosa e evanxelizadora do noso mundo. O Señor segue contando con débiles instrumentos coma ti e coma min para realizar a súa obra salvadora. Ademais, o seu Espírito acompáñanos e guíanos, o que nos afasta de todo temor e incerteza.

Por iso, ao comezo do novo curso pastoral que nos dispoñemos a comezar, volvo convidarte a renovar o teu compromiso bautismal ou plantexarte comezar un percorrido que profunde nas claves do Evanxeo, dunha comunidade onde vivir a fe, dun compromiso transformador que ilumine o mundo coa esperanza que Xesús nos regala. Como dixen na primeira eucaristía que presidín na concatedral de Ferrol, o Señor convídanos a abrirnos á súa acción, ao seu paso na nosa vida que produce procesos fecundos e asombrosos. Non nos pechemos na nosa comodidade, nin nos nosos costumes ou medos; unámonos á novidade e ilusión que El nos achega cando o descubrimos cerca.

Unha aperta do voso irmán e amigo.

Artículos relacionados

Síguenos

5,484FansMe gusta
4,606SeguidoresSeguir
1,230SuscriptoresSuscribirte

Últimas publicaciones

Etiquetas