Xoán de Ávila, un mestre con corazón de pastor

Capela do Seminario de Mondoñedo, luns 10 de maio de 2021

Homilía do administrador diocesano na festa sacerdotal de san Xoán de Ávila

«Miramos hoxe ao pasado para entender mellor o presente e abrir camiños de futuro»

Benqueridos irmáns no presbiterio:

Estamos de festa pois honramos ao noso patrón, san Xoán de Ávila; estamos de festa porque queremos agradecer a entrega no ministerio dun bo grupo de irmáns que celebran as súas vodas de prata, ouro e diamante; estamos de festa porque podemos vernos, xuntarnos e compartir o que somos logo destes meses nos que a pandemia nos tivo tan apoucados.

Miramos hoxe ao pasado para entender mellor o presente e abrir camiños de futuro. O papa Francisco fálanos moitas veces de “facer memoria” para recoñecernos herdeiros dunha longa tradición e sentirmonos agradecidos do traballo paciente de Deus na historia.

Volvemos a mirada a Xoán de Ávila, á súa persoa e época, e atopámonos cun momento convulso, que volve ás fontes do verdadeiro cristianismo, presente xa na Igrexa desde a Reforma gregoriana, as ordes mendicantes, o humanismo, a Reforma luterana e a Católica en España e a aplicación de Trento en cada Igrexa particular: un tempo que pode parecer escuro pero no que latexa unha fonda riqueza espiritual e humana que se irá desenvolvendo pouco a pouco. Un tempo que podemos ver semellante ao noso.

O papa Francisco fálanos reiteradamente de cambio, de Igrexa en saída, de sermos unha Igrexa coas portas abertas, acolledora, onde todos teñan cabida e se sintan na casa. Unha Igrexa que precisa dar pasos adiante, sen medos, sen añoranzas, sen inercias que nos volvan inoperativos… e confiando en aquel que leva o timón da barca.

O mestre Ávila falaba dunha Igrexa adormecida e dicía que a rexeneración da mesma empezaba pola transformación dos pastores. O papa Francisco continuamente nos fala dun novo xeito de ministerio sacerdotal, uns pastores con olor a ovella.

Xoán de Ávila foi un visionario do futuro e un incomprendido na súa época: as súas ideas, a súa apertura, a denuncia de certos males, e a envexa de tantos -incluidos os cregos-,… fixeron que se lle malinterpretara no seu momento (chegando a padecer cadea pola Inquisición); pero tamén foron semente dunha fonda espiritualidade baseada na Palabra de Deus, na oración longa e repousada, nunha vida humilde, na gran devoción pola Virxe María, no amor á eucaristía e nun apaixoado apostolado. Catequeta, misioneiro, predicador incansable… vive obsesionado pola Igrexa do seu tempo, necesitada de reforma; traballando pacientemente e a longo prazo por ela (como podemos ver nos Memoriais ao Concilio de Trento ou as Advertencias ao Concilio de Toledo).

Francisco, neste abrir camiño de futuro, recolle a semente de Xoán de Ávila e de tantos outros como Ignacio de Loyola, Pedro de Alcántara, Xoán de Ribera… e propón tres características para o sacerdocio de hoxe que arrincan da imaxe do Bo Pastor:

1) Apaixoados: Non se pode ser pastor sen o lume que arde no corazón, froito da oración, do encontro coa Palabra e con Xesucristo. Non se pode ser pastor sen esa preocupación pastoral que nos leva a contaxiar a razón da nosa vida, que é Xesús e o Reino. Non se pode ser pastor sen un corazón apaixoado que ame, como Xesús.

2) Saber discernir: Na vida estamos envoltos en seduccións. O pastor ama, busca sempre a fidelidade para manter ao pobo na fidelidade ao esposo. O pastor sabe discernir perigos, sabe ver onde están as gracias, o verdadeiro camiño. Acompaña ás ovellas sempre, en todo momento, e con paciencia levaas ao redil e conduce ao rabaño.

3) Capacidade de denunciar: Un apóstolo non é un inxenuo; sabe denunciar, toma en serio a súa persoa, a súa vocación e a do seu rabaño. Denuncia o que vai contra a vida, chamando á coherencia sempre.

Todo envolto, cun amor sen límites, sen darse nunca por vencido, cun corazón inclinado a todos, especialmente aos máis débiles, sendo canle do amor misericordioso do Pai.

Cada un de nós está chamado a isto, e hoxe agradecemos a testemuña destes irmáns que celebran as súas vodas sacerdotais. Sabemos que somos pequenos e fráxiles, pero sabemos que foi el quen nos elexiu (Xn 15,16). Nas vosas vidas e entregas descubrimos a man de Deus que vos guía e que constrúe a Igrexa, descubrimos a nosa vocación de ser bos pastores, descubrimos que somos fraternidade movida polo espírito.

Mestre Ávila, axúdanos a sermos sacerdotes sempre, sacerdotes en todo, e só sacerdotes; cun corazón de pastores e cun forte olor a ovella. Amén.
 

ESPAÑOL

Queridos hermanos en el presbiterio:

Estamos de fiesta, pues honramos a nuestro patrón, san Juan de Ávila; estamos de fiesta porque queremos agradecer la entrega en el ministerio de un buen grupo de hermanos que celebran sus bodas de plata, oro y diamante; estamos de fiesta porque podemos vernos, juntarnos y compartir lo que somos después de estos meses en los que la pandemia nos tuvo tan apocados.

Miramos hoy al pasado para entender mejor el presente y abrir caminos de futuro. El papa Francisco nos hablan muchas veces de “hacer memoria” para reconocernos herederos de una larga tradición y  sentirnos agradecidos del trabajo paciente de Dios en la historia.

Volvemos la mirada a Juan de Ávila, a su persona y época, y nos encontramos con un momento convulso, que vuelve a las fuentes del verdadero cristianismo, presente ya en la Iglesia desde la Reforma gregoriana, las órdenes mendicantes, el humanismo, la Reforma luterana y la Católica en España, y la aplicación de Trento en cada Iglesia particular: un tiempo que puede parecer oscuro pero en el que late una honda riqueza espiritual y humana que se irá desarrollando poco a poco. Un tiempo que podemos ver semejante al nuestro.

El papa Francisco nos hablan reiteradamente de cambio, de Iglesia en salida, de ser una Iglesia con las puertas abiertas, acogedora, donde todos tengan cabida y se sientan en casa. Una Iglesia que necesita dar pasos adelante, sin miedos, sin añoranzas, sin inercias que nos vuelvan inoperativos… y confiando en aquel que lleva el timón de la barca.

El maestro Ávila hablaba de una Iglesia adormilada y decía que la regeneración de la misma empezaba por la transformación de los pastores. El papa Francisco continuamente nos habla de una nueva manera de ministerio sacerdotal, unos pastores con olor a oveja.

Juan de Ávila fue un visionario del futuro y un incomprendido en su época: sus ideas, su apertura, la denuncia de ciertos males, y la envidia de tantos – incluidos los curas-,… hicieron que se le  malinterpretara en su momento (llegando a padecer cadena por la Inquisición); pero también fueron semilla de una honda espiritualidad basada en la Palabra de Dios, en la oración larga y reposada, en una vida humilde, en la gran devoción por la Virgen María, en el amor a la eucaristía y en un  apaixoado apostolado. Catequeta, misionero, predicador incansable… vive obsesionado por la Iglesia de su tiempo, necesitada de reforma; trabajando pacientemente y a largo plazo por ella (cómo podemos ver en los Memoriales al Concilio de Trento o las Advertencias al Concilio de Toledo).

Francisco, en este abrir camino de futuro, recoge la semilla de Juan de Ávila y de tantos otros como Ignacio de Loyola, Pedro de Alcántara, Juan de Ribera… y propone tres características para el sacerdocio de hoy que arrancan de la imagen del buen Pastor:

1) Apasionados: No se puede ser pastor sin el fuego que arde en el corazón, fruto de la oración, del encuentro con la Palabra y con Jesucristo. No se puede ser pastor sin esa preocupación pastoral que nos lleva a contagiar la razón de nuestra vida, que es Jesús y el Reino. No se puede ser pastor sin un corazón apasionado que ame, como Jesús.

2) Saber discernir: En la vida estamos envueltos en seducciones. El pastor ama, busca siempre la fidelidad para mantener al pueblo en la fidelidad al esposo. El pastor sabe discernir peligros, sabe ver dónde están las gracias, el verdadero camino. Acompaña a las ovejas siempre, en todo momento, y con paciencialas lleva al redil y conduce al rebaño.

3) Capacidad de denunciar: Un apóstol no es un ingenuo; sabe denunciar, toma en serio su persona, su vocación y la de su rebaño. Denuncia lo que va contra la vida, llamando a la coherencia siempre.

Todo junto, con un amor sin límites, sin darse nunca por vencido, con un corazón inclinado a todos, especialmente a los más débiles, siendo canal del amor misericordioso del Padre.

Cada uno de nosotros está llamado a esto, y hoy agradecemos el testimonio de estos hermanos que celebran sus bodas sacerdotales. Sabemos que somos pequeños y frágiles, pero sabemos que fue él quien nos eligió (Jn 15,16). En vuestras vidas y entregas descubrimos la mano de Dios que nos guía y que construye la Iglesia, descubrimos nuestra vocación de ser buenos pastores, descubrimos que somos fraternidad movida por el espíritu.

Maestro Ávila, ayúdanos a ser sacerdotes siempre, sacerdotes en todo, y sólo sacerdotes; con un corazón de pastores y con un fuerte olor a oveja. Amén.
 

Artículos relacionados

Síguenos

5,484FansMe gusta
4,606SeguidoresSeguir
1,230SuscriptoresSuscribirte

Últimas publicaciones

Etiquetas