Homilía en la ordenación episcopal de Mons. García Cadiñanos

Emm. y Rvdmo. Julián Barrio Barrio, arzobispo de Santiago de Compostela

Damos gracias al Señor por elegir a nuestro hermano Fernando para ser sucesor de los apóstoles en esta diócesis de Mondoñedo-Ferrol que le acoge con gratitud. Estoy seguro de que su amor a Cristo será la clave para interpretar aquí el ministerio que hoy se le confía con la ordenación episcopal, conferida según la tradición apostólica, mediante la oración y la imposición de las manos como signo de protección y de total propiedad de Dios que le dice: “Te he llamado por tu nombre, tu eres mío”.

Mi felicitación a ti, a tu familia, y a esta diócesis, con mi saludo cordial a las autoridades que nos acompañan y con fraternal afecto al Sr. Cardenal, al Sr. Nuncio Apostólico, a los Sres. Arzobispos y obispos, al hasta ahora administrador diocesano, al Cabildo, a los sacerdotes, miembros de vida  consagrada, diáconos, seminaristas y fieles diocesanos de esta diócesis y de la archidiócesis de Burgos, y a los radioyentes y televidentes.

Alienta nuestra confianza saber que Dios siempre nos da en gracia aquello que nos pide como misión. Así lo hizo con Salomón concediéndole “un corazón dócil para juzgar a su pueblo, para saber discernir el mal del bien”. Es el tesoro escondido en el campo y perla preciosa que hay que adquirir para que el progreso de los diocesanos sea el gozo eterno de su pastor. El testamento pastoral de Pablo ilumina la realización de nuestro ministerio. Estuvo con la  gente que lo considera familiar y cercano, lo conoce y puede dar testimonio de sus palabras y sus hechos. El apóstol se siente enviado a servir al Señor y de esa manera podrá servir a la comunidad. Lo hace entre lágrimas, con celo apostólico, inteligencia, valentía y perseverancia en medio de las pruebas y dificultades. Su intensidad emotiva fue grande y esto le diferencia del programador inteligente que se queda en lo puro funcional. Se implicó profundamente en lo que hizo, sabedor de que el ministerio es fuente de amarguras y también de gozo. La humildad fue su modo de comportarse sin pretensiones, con atención a los demás, y con un juicio de valor sencillo sobre sí mismo, viviendo la verdad ante Dios y la confianza en el Señor que siempre calma la tempestad pues da órdenes incluso al viento y al agua y le obedecen. Basta tener fe.

El ministerio episcopal es un don de Dios. “En el obispo, a cuyo lado están los presbíteros, se hace presente en medio de los creyentes nuestro Señor Jesucristo, Sumo sacerdote” (LG 21). Su misión debe entenderse no en la mentalidad de la eficiencia y de la eficacia, sino en el don sacramental, que es la base de la dimensión funcional. “Esto exige en el obispo una actitud de servicio caracterizada por la fuerza de ánimo, el espíritu apostólico y un confiado abandono a la acción interior del Espíritu”, estando siempre cercano a todos, desde el más grande al más pequeño” (Pastores gregis, 11), siendo su vida un ofrecimiento continuo a Dios y viviendo el Misterio de la Iglesia hasta poder decir: “Sed imitadores míos como yo lo soy de Cristo” (1Cor 11,1). Llamado a asumir la forma de vida apostólica para el anuncio y la difusión del evangelio, y el cuidado paternal de los fieles, debe mirar a los alejados y ha de “favorecer casi de modo natural la fantasía de la caridad que pondrá de relieve  más que la eficacia de las ayudas  prestadas la capacidad de compartir de manera fraterna”.

Teniendo como referente el ejemplo de los santos pastores, ha de transmitir la fe no desvirtuando la cruz de Cristo, sino ofreciendo la revelación divina, para unos, mensaje de salvación, para otros, piedra de tropiezo y escándalo. En el sucesor de los apóstoles debe prevalecer sobre todo la esperanza. Dice el papa Francisco, solamente podremos ofrecer una aportación significativa en estas circunstancias en la medida en que la inteligencia de la fe se convierta en inteligencia de la realidad, fortaleciendo la esperanza de quienes contemplan a la Iglesia como monte de las Bienaventuranzas y no como una mera sociedad religiosa de hombres o una empresa gremial de culto sino ante todo una comunión de hijos de Dios, engendrados por la caridad paternal del Padre, vinculados filialmente a su Hijo, y conducidos en la comunión del Espíritu. Jesucristo más allá de la estrategia, nos pide la prudencia que es buscar y actuar conforme a la verdad y que exige la razón humilde y disciplinada, que no se deja llevar por prejuicios,  deseos y pasiones, sabedor de que la obra de Jesús alcanza su punto culminante en la cruz.

O episcopado non é unha honra, é unha chamada para servir sen cálculos nin condescendencias cun mesmo, dando testemuño do amor de Deus cos xestos máis sinxelos. Sabemos que “non é posible estar ao servizo dos homes sen ser antes servo de Deus. E non se pode ser servo de Deus se antes non se é home de Deus”. O cáliz do Señor convértese sempre en cáliz de bendición (cf. Is 51, 17-22). A herdanza do bispo ha de ser a santidade.

“Pola gracia de Deus, son o que son e a gracia que me conferiu non foi estéril” (1Cor 15,10). A morte e a resurrección de Cristo é prenda da nosa victoria e fonte da nosa esperanza. Queridos diocesanos de Mondoñedo-Ferrol, coas palabras de san Ignacio de Antioquía, exhórtovos a que poñades empeño en facelo todo na concordia de Deus, baixo a presidencia do bispo, que ten o lugar de Deus. Atendede ao bispo, co fin de que Deus vos atenda a vós. Querido irmán Fernando, tódolos que che acompañamos nesta mañá, che desexamos un ministerio episcopal longo e cheo de froitos. Na comuñón co Papa recibe gozoso o don do ministerio episcopal. Nesta hora coa intercesión de Santa María, nosa nai, de san Rosendo, dos apóstolos e de tódolos santos rezamos por ti para que poidas escoitar un día do Señor da historia as palabras: “Servo fiel e cumpridor, pasa a gozar da festa do teu Señor”. Vivamos a nosa existencia menos expostos ós medos, pois somos discípulos de quen venceu ao mundo. Amén.

Emmo. y Rvdmo. Julián Barrio Barrio
Arzobispo de Santiago de Compostela

 

GALEGO

Damos grazas ao Señor por elixir o noso irmán Fernando para ser sucesor dos apóstolos nesta diocese de Mondoñedo-Ferrol que lle acolle con gratitude. Estou seguro de que o seu amor a Cristo será a clave para interpretar aquí o ministerio que hoxe se lle confía coa ordenación episcopal, conferida segundo a tradición apostólica, mediante a oración e a imposición das mans como signo de protección e de total propiedade de Deus que lle di: “Chameiche polo teu nome, o teu es meu”.

A miña felicitación a ti, á túa familia, e a esta diocese, co meu saúdo cordial ás autoridades que nos acompañan e con fraternal afecto ao Sr. Cardeal, ao Sr. Nuncio Apostólico, aos Sres. Arcebispos e bispos, ao ata o de agora administrador diocesano, ao Cabildo, aos sacerdotes, membros de vida  consagrada,  diáconos, seminaristas e fieis diocesanos desta diocese e da arquidiocese de Burgos, e aos radioíntes e televidentes.

Alenta a nosa confianza saber que Divos sempre nos dá en graza aquilo que nos pide como misión. Así o fixo con Salomón concedéndolle “un corazón dócil para xulgar ao seu pobo, para saber discernir o mal do ben”. É o tesouro escondido no campo e perla preciosa que hai que adquirir para que o progreso dos diocesanos sexa o gozo eterno do seu pastor. O testamento pastoral de Pablo ilumina a realización do noso ministerio. Estivo coa xente que o considera familiar e próximo, coñéceo e pode dar testemuño das súas palabras e os seus feitos. O apóstolo síntese enviado a servir ao Señor e dese xeito poderá servir á comunidade. Faio entre bágoas, con celo apostólico, intelixencia, valentía e perseveranza no medio das probas e dificultades. A súa intensidade emotiva foi grande e isto diferéncialle do programador intelixente que queda no puro funcional. Implicouse profundamente no que fixo, sabedor de que o ministerio é fonte de amarguras e tamén de gozo. A humildade foi o seu modo de comportarse sen pretensións, con atención aos demais, e cun xuízo de valor sinxelo sobre si mesmo, vivindo a verdade ante Deus e a confianza no Señor que sempre calma a tempestade, pois dá ordes mesmo ao vento e á auga e obedécenlle. Basta ter fe.

O ministerio episcopal é un don de Deus. “No bispo, a cuxo lado están os presbíteros, faise presente no medio dos crentes o noso Señor Xesucristo, Sumo sacerdote” (LG 21). A súa misión debe entenderse non na mentalidade da eficiencia e da eficacia, senón no don sacramental, que é a base da dimensión funcional. “Isto esixe no bispo unha actitude de servizo caracterizada pola forza de ánimo, o espírito  apostólico e un confiado abandono á acción interior do Espírito”, estando sempre próximo a todos, desde o máis grande ao máis pequeno” (Pastores  gregis, 11), sendo a súa vida un ofrecemento continuo a Deus e vivindo o Misterio da Igrexa ata poder dicir: “Sede imitadores meus como eu o son de Cristo” (1 Cor 11,1). Chamado a asumir a forma de vida apostólica para o anuncio e a difusión do evanxeo, e o coidado paternal dos fieis, debe mirar aos afastados e ha de “favorecer case de modo natural a fantasía da caridade que poñerá de relevo máis que a eficacia das axudas prestadas a capacidade de compartir de maneira fraterna”.

Tendo como referente o exemplo dos santos pastores, ha de transmitir a fe non desvirtuando a cruz de Cristo, senón ofrecendo a revelación divina, para uns, mensaxe de salvación, para outros, pedra de tropezo e escándalo. No sucesor dos apóstolos debe prevalecer sobre todo a esperanza. Di o papa Francisco, soamente poderemos ofrecer unha achega significativa nestas circunstancias na medida en que a intelixencia da fe convértase en intelixencia da realidade, fortalecendo a esperanza de quen contempla á Igrexa como monte das Bienaventuranzas e non como unha mera sociedade relixiosa de homes ou unha empresa gremial de culto senón ante todo unha comuñón de fillos de Deus, procreados pola caridade paternal do Pai, vinculados filialmente ao seu Fillo, e conducidos na comuñón do Espírito. Xesucristo máis aló da estratexia, pídenos a prudencia que é buscar e actuar conforme á verdade e que esixe a razón humilde e disciplinada, que non se deixa levar por prexuízos, desexos e paixóns, sabedor de que a obra de Xesús alcanza o seu punto culminante na cruz.

Ou episcopado non é unha honra, é unha chamada para servir sen cálculos nin condescendencias cun mesmo, dando testemuño do amor de Deus cos xestos máis sinxelos. Sabemos que “non  é posible estar  ao  servizo dous  homes  sen ser antes  servo de  Deus. E non se pode ser servo de Deus se antes non se é home de Deus”. O cáliz do Señor convértese sempre en cáliz de bendición (cf.  Is 51, 17-22). A  herdanza do bispo ha de ser a santidade.

“Pola graza de Deus, son o que son e a graza que me conferiu non foi estéril” (1 Cor 15,10). A  morte e a resurrección de Cristo é peza da nosa vitoria e fonte da nosa esperanza. Queridos diocesanos de Mondoñedo-Ferrol, coas palabras de san Ignacio de Antioquía, exhórtovos a que poñades empeño en  facelo todo na concordia de Deus, baixo a presidencia do bispo, que ten ou lugar de Deus. Atendede  ao bispo, co fin de que Deus vos atenda a vós. Querido irmán Fernando, tódolos os que che acompañamos nesta mañá, desexámoste un ministerio episcopal  longo e cheo de froitos. Na  comuñón co Papa recibe gozoso o don do ministerio episcopal. Nesta hora coa intercesión de Santa María, nosa  nai, de san Rosendo, dos apóstolos e de tódolos santos, rezamos por ti para que poidas  escoitar un día do Señor da historia as palabras: “Servo fiel e cumpridor, pasa a gozar da festa do teu Señor”. Vivamos a nosa existencia menos expostos aos medos, pois somos discípulos de quen venceu ao mundo. Amén.

Emmo. e  Rvdmo. Julián Barrio Barrio
Arcebispo de Santiago de Compostela

 

«O episcopado non é unha honra, é unha chamada para servir sen cálculos nin condescendencias cun mesmo, dando testemuño do amor de Deus cos xestos máis sinxelos»

Artículos relacionados

Síguenos

5,484FansMe gusta
4,606SeguidoresSeguir
1,230SuscriptoresSuscribirte

Últimas publicaciones

Etiquetas