Sempre é novo o amor

Este é o título dunha coñecida canción que se canta nas igrexas: o amor non se repite, o amor non pasa, o amor sempre renova, o amor fai novas todas as cousas porque nos permite ver e vivir con ollos e corazón novo… Diso vai a Semana Santa que dentro de poucos días nos dispoñemos a celebrar. É a festa do amor, a semana do amor auténtico e xenuíno.

Por iso, sempre é nova. O tempo non é unha espiral circular que se repite cíclicamente nunha eterna condena aburrida e sen sentido. Témonolo que crer: a Semana Santa deste ano nunca a vivimos aínda que creamos que sempre é a mesma. O Misterio Pascual volve actualizar entre nós na súa total novidade. A súa graza derramarase novamente por milleiros en nós.

A novidade tamén radica en nós, porque somos diferentes e as nosas circunstancias son distintas ás de anos anteriores. Pero, sobre todo, a novidade é sempre o amor de Deus que se manifesta nestes días. É un amor que é estreado e ofrecido de novo para o que desexe acollelo como boa noticia.

Por iso a Semana Santa sempre é nova e distinta, aínda que repita a tradición e os costumes de anos anteriores. O que é novo e faina nova é a historia de amor que durante ela narramos, da que facemos memoria, actualizamos, revivimos. Porque a mensaxe que se presenta ante nós é tan grande que o corazón humano, tan pequeno, é incapaz de asimilalo e acollelo: por iso é polo que necesite toda unha vida para contemplalo, admiralo, vivilo.

Na Semana Santa combínase a liturxia e a piedade popular. Ambas van unidas, ambas se enriquecen, ambas camiñan da man.

· Nos templos, durante o Triduo Pascual que conclúe coa solemne Vixilia do Sábado Santo, a través da liturxia, facemos memoria actual e celebramos o amor de Deus que se entrega por nós para que descubramos e teñamos vida. É o amor que nos salva, que nos libera, que nos abre un camiño de plenitude e de encontro con Deus.

· Nas rúas das nosas vilas e cidades, as confrarías e irmandades prolongan o celebrado no templo. E fano nesa piedade popular, a través da beleza e da música, desfilando e presentando á nosa sociedade o tesouro e a alegría, a fermosura de atopar e vivir o proxecto de amor de Deus. As procesións e os demais actos de piedade que teñen lugar na nosa Semana Santa son, fundamentalmente, manifestacións dunha fe sinxela que se proxecta e ocupa o espazo público como primeiro anuncio do misterio fundamental do cristián: a morte e a resurrección de Xesús.

A nosa Semana Santa pertence á nosa identidade máis xenuína, forma parte da nosa alma. Non en balde é o foco de interese de tantas persoas que acoden anualmente ou atraídos pola curiosidade para vivila entre nós. As confrarías son as protagonistas durante estes días cos seus cortexos e a súa participación. É bo que coidemos e preservemos a alma que dá sentido ás mesmas.

Nese sentido, atrévome a pedirvos, queridos confrades, que coidemos xuntos algúns aspectos importantes para que non se pervierta o que celebramos. Velade tamén por unha boa formación; coidade a fraternidade entre vós; esmerádevos en vivir unha sincera caridade; expresade e alimentade a vosa fe nos sacramentos e na oración; participade na vida comunitaria das vosas parroquias, facendo que sexan comunidades que durante todo o ano vivan o misterio que portades sobre os vosos ombreiros e que é o que dá esperanza e fortaleza na fraxilidade e dureza do camiño.

Queridos confrades: grazas a todos polo voso compromiso e participación. Conto convosco na tarefa evanxelizadora da nosa Igrexa diocesana. E a todos os que nos visitades nestes días, convídovos a penetrar na mensaxe que portan os nosos tronos.

O voso irmán e amigo,

+ Fernando, Bispo de Mondoñedo-Ferrol