Algunhas reflexións para o bo funcionamento dos arciprestados

Ao fío da lectura do Directorio do Arciprestado e do Arcipreste.

Para un bo funcionamento do arciprestado ten que haber unha MÍSTICA, unha ESTRUTURA, un BO DIRECTOR e unha METODOLOXÍA.

Unha mística

Non faremos nada se non estamos convencidos do que nos traemos entre mans. As mellores estruturas quedan baleiras e ocas se non teñen vida e non existe vontade de que exista vida. Por iso, nesa mística (ou espiritualidade, ou actitudes…), sinalaría algunhas das que debemos estar convencidos:

1.- A SINODALIDADE: Non é só unha palabra, é un estilo e unha forma de ser Igrexa. Superar o clericalismo e o individualismo para camiñar xuntos. Habemos de construír unha Igrexa en comuñón formada por outros presbíteros, a vida consagrada e os laicos. O arciprestado non é só un espazo de clérigos, é unha plataforma de encontro, de reunión, de comuñón de todos, de teoloxía do encontro.

2.- A FRATERNIDADE SACERDOTAL: Aínda que non é só de sacerdotes, si é certo que tamén é de sacerdotes. É un lugar onde facer realidade a fraternidade sacerdotal: para compartir, preocuparnos uns doutros, axudarnos, ilusionarnos xuntos… No arciprestado dáse unha complementariedade preciosa que habemos de aproveitar: de liñas de pastoral, de espiritualidades diversas, de idade e de procedencia, de sensibilidades… Aproveitémolo, non caiamos nas guerras inútiles, nas frustracións! En tempos de deserto é un lugar para coidarnos os uns dos outros, para axudarnos: necesitámolo desde o punto de vista persoal, espiritual, social… É un testemuño de vida o que damos. Tamén é bo que aquí podamos cubrir saídas, momentos de vacación…

3.- A MISIÓN: O arciprestado non é un lugar de diálogos unicamente, de debates ou de suspiros-queixumes. É unha plataforma que nos debe axudar a evanxelizar mellor, a pensar xuntos formas e maneiras de saír, de anunciar, de estar presentes, de unir forzas e persoas, de soñar… Xuntos temos que coñecer a realidade que vivimos, amala e asumila. E sentirnos enviados a ela con todos os nosos axentes, como Igrexa, co protagonismo dos laicos. Nese sentido, habemos de ser operativos, audaces…

4.- A CREATIVIDADE PASTORAL: Ante a realidade á que somos enviados non podemos facer “sempre o mesmo”. O arciprestado pode ser un lugar precioso para dinamizar, promover, soñar novas actividades e iniciativas que nas nosas parroquias sós non podemos facer. Fáltanos parresía evanxélica. Habemos de equilibrar as diferentes dimensións da evangelización: a liturxia, a koinonia, a martiria e a diaconía.

5.- O COMPROMISO: Non podemos quedarnos só con boas palabras. Estamos chamados todos a involucrarnos, a traballar e comprometernos nunha pastoral de conxunto. Todos debemos participar. Se alguén non o desexa que, polo menos, non estorbe nin moleste.

Unha estrutura

As estruturas non son a panacea, pero axudan a conseguir os obxectivos. Cal é a estrutura mínima que habemos de conseguir?

1.- Calendario de reunións, que teremos que axendar e ás que debemos de ser fieis.

2.- Unha convocatoria con tempo e coa orde do día, pensada e cun obxectivo.

3.- Unha programación por escrito, que marque os obxectivos e que indique as actividades para realizar.

4.- Un consello de pastoral formado por sacerdotes, consagrados e laicos que indique os obxectivos e accións a realizar, onde se debata e se proxecte.

5.- Uns equipos de traballo ou responsables de área. Todos sabemos que as cousas saen adiante se hai alguén que as pensa, que as proxecta e que tira do carro. Sería desexable que algunhas áreas fundamentais nun arciprestado tivesen un responsable ou uns responsables.

6.- Unhas actividades. Se non se realiza ningunha actividade xuntos para a misión, o arciprestado non ten vida, estrutura baleira. Sería desexable que, seguindo o Directorio, se establecese algún encontro de laicos, vida consagrada e laicos. Nuns arciprestados tan grandes moitos deles, haberá que coidar as sedes das mesmas: nalgúns casos haberá que concentrar, noutros duplicar ou dispersar…

Un bo director

O arcipreste ten unha función importante: non é o que realiza todo, pero si é o director. Por iso anima, alenta, promove, ilusiona… É importante redescubrir as funcións que aparecen no Directorio como axente de comuñón. Pero tamén ten que ser operativo ou levar a operatividade ás reunións moderando, facendo calar, axuntando vontades…

Metodoloxía

Temos un bo equipo pero fai falta sempre unhas boas tácticas de xogo… Propoño algunhas que me pareceron importantes e suxeridas en diferentes reunións:

1.- Comezar as reunións deixando un tempo para que cada un comparta como se atopa, que está a realizar, que lle preocupa, que luces descubriu neste tempo…

2.- Dedicar un tempo á lectura do evanxeo do domingo próximo: para compartir ecos, chamadas, propostas…

3.- Facer seguimento da acta da reunión anterior para ver se avanzamos ou non. Nese sentido é fundamental revisar as actividades que se realizan.

4.- Ter unha orde do día e ser fieis á mesma, tentando sacar propostas concretas e sendo fieis á programación. Hai moitos temas que preocupan e que se poden debater arciprestalmente.

5.- Coidar a amizade sacerdotal: é importante o tempo do almorzo, pero tamén algunha saída conxunta (polo Nadal, fin do curso…) que é bo programar.

Máis información:
Reestruturación arciprestal: a diocese pasa a dividirse en catro arciprestados
Decreto sobre a reorganización dos arciprestados